آثار بر گزیده ادبی

دوستان عزیز شما می توانید مطالب خود را  ارسال نموده تا درین صفحه چاپ شود

بیاتا بالهای باهم پروازکردمان شویم

بیا تا مرهم زخمها ی کهنه ای مان شویم

بیا که تنها با یک بال نمی شود پرواز را تجربه کرد

بیا که سخت چشم برا ه توام

 

 

روزها دربستر شبها می خوابند

ولحاف سیاه ستاره نشان شب را

بر سر می کشند

تا تو بیدار شوی وباز هم

با چشمانت ستاره ها را نشانی کنی

برای سنجیدنشان

چشم بدوزی

و  ………روز هایت آن گاهی بیدار خواهد شد که

نشانه ها را در خود نگه دارند

همان نشانه های که در شب نهاده بودی

پس نگاه کن به آنها درشب

تا نمیرد

تا نگاه داشته شوند

هر چند درزیر جامه سیاه

و هر چند در شب باشد

 

 

گرچه من می دانم کسی چشم براه من نیست ولی بازهم سلام

این بار از خاک وطن واز نزدیک کوه قاف سلام می کنم .افغانستان ؛سر زمین عجاییب ؛سر زمین فقر ,سر زمین افسانه ها ،خاکش بوی خاصی نمی دهد ولی آدم را پاگیر می کند .

 

 

 

 گاهی می شود سبز شد یا مثل سبزه رویید

                                یا که گاهی سبزه ها را فقط بویید

                                            گاهی می شود چشم شد   تا فرق افق را بوسید

                                                    ولی نمی شود دل شد   یا آرام ماند تنها تپید

 

 

 

اگر روزی دستم به آسمان برسد

         یا که روزی دستی دستم را بگیرد

             خواهم کند پاهایم را از زمین

برای لحظه ئ فراموش کنم

                                      غمهایم را

                                            همین

ولی آندم که کنم پاهایم را از زمین

                            نمی دانم چه سازم کفشهایم را

                                           کفشهایی که بابا یم

برای پاهایم خریده بود

نمی توانم دورش بیندازم

                                     می ترسم آنروزی که من

                                                         باز آیم

 صاحب دیگری پا کند آنرا

                                    و من باز پا برهنه مانم

                                                 باز پا برهنه

 

 

 

 

        بال می خواهم تا فرق آسمان را شانه کنم

باز می شود بر آسمان لانه کنم ؟

شاید امروز روز پرواز باشد

پس بیا تا رفتنم را بهانه کنم

گر بیایی کار من آسان می شود.

مثل دیروز که پشیمان می شود

 

 

 

         "شراب ناب می خواهم

             که مرد افکن بود زورش

                      دمی آسوده گردم من

                             زدنیا وشر وشورش "

 

خراب آب آن چشمم

         که سور شور مستانش

                    زدستانم چکاند

                   خون ساغر را به دامانش

 

تمنای دلش دارم

         ولی مژدم ز لبهایش

                   مرا وعده همی داد

                           که بنشینم به فردایش

 

دل خوبان نیفتد هان

              به دامان نامردان

                      درین مکتب بجز وعده

                                 قضا ناید به نااهلان

 

 

 

داستان مهاجر کوچک کاری از ظفر علی علیزاده               با عرض پوزش این داستان تا کنون به سناریو تبدیل نشده که امید وارم زحمتش را آقای خاوری سرپرست یا آقای امیری کار گردان بکشد

      دم ظهر بود هوا خیلی گرم بود ،مسجد محل داشت اذان ظهر را می داد .یاسر سر صف نان سنگکی داشت به خیابان نگاه می کرد.ماشینها اول صبح وسر ظهر و دم عصر خیلی عجله دارند.

     شاگرد نانوا داشت با یکی جر و بحث می کرد:

 : توکه افغانیی چرا تو صف ایرانیها واستادی؟

.:افغانی خودتی به تو چه؟

      نوبت به یاسر رسید؛

 :چطوری برادرمجاهد؟ هنوزم نصف روز درس می ری نصف روز سر کار؟

.:ها

 :ناغلا هنوزم شاگرد اولی ؟

.:ها ،امروز ناظم جایزه ها را می ده

 :راستی یاسر بی بی ات چطوره؟ هنوزم دوا می خوره؟

.:ها

      استاد نانوا داد می زند:چکار داری به مردم ؟، کارتو بکن.

:هیچی استا دوستم است.

:بیا آغا دکتر اینهم یک نان شما .

      یاسر که دوروبرش را نگاه می کرد به شاگرد نانوا گفت:

.:کی گفته می خوام دکتر بشم ؟ من می خوام مهندس بشم.

 :مهندس؟ مهندس چی؟

.:ازاون مهندسهایی که کلاه زرد دارند ، خانه می سازند ،جاده می سازند و......

 :خوب بابا فهمیدم، می دونی چقدر سخت است؟لااقل باید پانزده سال دیگر درس بخوانی ،شاید هم بیشتر.

.:ها بابا

 :عیب ندارد تو خیلی زرنگی

.:تشکر ،خدا حافظ

 :خدا حافظ

        یاسر در راه خانه بود .لقمه های کوچکی از نان سنگک می کند .سرکوچه ایشان رسید ،مردم جلوی در خانه ی او جمع بودند.

:کی خبر شد؟

:نوه اش کجاست؟

:کسی را ندارد؟

          یاسریاسر در راه خانه بود .لقمه های کوچکی از نان سنگک می کند .سرکوچه ایشان رسید ،مردم جلوی در خانه ی او جمع بودند                                                        

:کی خبر شد؟                 

:نوه اش کجاست؟

:کسی را ندارد؟

      یاسرنگران شد ،با عجله جلو رفت.یک دفعه نان سنگکی از دستش افتاد. بیچاره مادربزرگش را برده بودند بیمارستان .

     پسرک آدرس بیمارستان را گرفت. .وراهی بیمارستان شد؛نیم ساعت بعد یاسر داخل بیمارستان رسیده بود.

:کجا پسر جان ؟

.:می رم پیش بی بی خود.

:اسم بی بی ات چیه؟

.:بی بی.

 

 

      دم در دکتر رسید.

:پیر زن بیچاره اگه چند ماه زودتر می آمد شاید خوب می شد.

:کسی چه می دانه شاید بیچاره کسی رو نداره!

:شاید هم پول ندارشته آخه می دونی که این جور عمل ها خیلی هزینه دارد.

:آره ازسرو وضعش پیدایه که افغانیه.

:خوب خدا کنه که کس وکارش پیداشه .

یاسر با شنیدن این جملات جیغ زد وبه زمین افتاد .

     چند لحظه بعد تا چشم اش را باز کرد آقای دکتر را بالای سر خود دید.

.:پسرم حالت خوبه؟

.:ببینم نوه پیره زنه هستی؟

      یاسر شروع کرد به گریه کردن.

.:گریه نکن تو حالا بزرگ شدی ،مرد شدی ؛مردکه گریه نمی کند.!تو باید کشورت را آ باد کنی .کشورت را اگه تو آباد نکنی کی آباد می کند؟

      یاسر کمی آرام شد .

.:ببینم کسی را در اینجا داری ؟

   : نه

.:هیچ کس؟

 :فقط برادرم داوود.

.:خوبه ،این آقا داوود کجاست؛شماره تلفنی ،آدرسی چیزی دارد؟

 :نه من ندارنم .گاهی به منزل همسایه مان زنگ می زد.آخه او آلمان درس می خواند.خیلی وقته که دیگه زنگ نزده.

      سرشام بود ،یاسرداخل کوچه ایشان داشت می رفت.چشمش به خانه سعید افتاد که داشتند وسایلشانرا جمع وجور می کردند تا برون افغانستان .

:سلام سعید جان .

.:سلام یاسر .

:کی می روید؟

.:فردا صبح.

     پدر سعید پیش آمد ؛

:چطوری پسرم ؟

.:خوبم .

:ببینم مادربزرگت خوب شد؟

.:نه ،(کمی مکث کرد) مرد.

:مرد؟

.:ها

:انا لله وانا الیه راجعون ،خوب حالا چه می کنی ؟

.:مراباخودتان می برید؟

:افغانستان می ری چکار؟ کسی روآنجا داری؟

     یاسر کمی فکرکرد

.:ها میرم کشورم را آباد کنم .

    پیر مرد خندید وگفت:

:کشورت را آباد کنی؟ مگه چند سال داری تو بچه !؟

.:یازده سال ؛ خوب آقای دکتر گفت که کشورم به من من نیاز دارد .

:خو؟ دیگه چی گفت؟

.:گفت که من بزرگ شدم و نباید برای مادر بزرگم گریه کنم ؛چون مادربزرگم ناراحت می شود.و گفت که من مرد شدم و مردها گریه نمی کنند!

      یاسر که سر مرز رسید چشمش دنبال خرابی می گشت تا آباد کند.پیش یک سر باز رفت و پرسید:

.:آقای پلیس ،کجا خراب شده است ؟

:می خواهی چکار؟

.:آبادش کنم.

:چی ....آبادش کنی ؟....

.:ها

:(با خنده زیاد ) خانه پدرت خیلی خراب شده ،بچه جان ،...حالی هم زود برو.

      یاسر به شهر پدری اش رسید ، پرسان پرسان خانه پدری اش را پیدا کرد.بوی و یاد پدر و مادرش را می داد .خیلی عوض شده بود .آخه یاسرکم کم یادش می آمد.بخصوص آن شب وحشتناک را ،که پدرومادرش را از دست داده بود.و دید که اهالی محل پدر و مادر و خواهرکوچکش را در حیاط داخل خانه دفن کردند.

پسرک هرچه در زد کسی در را باز نکرد ؛ انگار کسی در خانه زندگی نمی کند. او ساک کوچکش را زمین گذاشت و یاالله یاالله گویان از سر در بالا شد .

همه چیز خراب شده بود ؛درختها سوخته بودند ،اطاقها خراب و ویران و........... یاسر بلافاصله با دستهای کوچکش چند خشت را از زمین بلند کرد و به سردیوار می گذاشت.

دو هفته بعد همه جلوی در خانه یاسر کوچولو ایستاده بودند .انگار اتفاقی افتاده است.خبر نگاران ،سازمان ملل ،و......از میان مردم مرد جوان و شیک پوشی گریان درحالی که برادرم برادرم می گفت؛ یاسر کوچک را در بغل داشت و بیرون می آمد.پسرک سرد و ساکت و خاموش بود و در بغل برادرش داوود از همیشه ساکت تر.صورت معصومش از همیشه سفیدتر ومعصومتر شده بود.

      داخل خانه یاسر چیزی نبود جز ساک کوچکش و نقاشی که همه را به گریه درآورده بود.آن منظره بود که یاسر با ذغالهای سوخته درختهای خانه اش روی دیوار یکی از اتاقهای خانه  رسم کرده بود ،و پایین آن نوشته بود:

     دوباره می سازمت وطن گرچه با خشت جان خویش

                                                                ستون به سقف تو می زنم گرچه با استخوان خویش

آقای امیری و قربانی و دیگر اعضای پرواز که در شعر گفتن مهارت دارید اینجا را برا ی شما گذاشتم

برگشت به صفحه ای اصلی